திரை

வெண்பஞ்சு மேகங்களுக்கு நடுவே, நாண்ப் பூட்டிய வில்லிருந்து புறப்பட்ட அம்பு போல,சீரிப்பாயும் விமானத்தை வெறித்து நோக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன். நான் தாயகம் திரும்பி மாதங்கள் இரண்டு உருண்டோடிவிட்டது.

காட்ஃபாதர் கதையில் வருவது போல நான் தாயகம் திரும்பியது ஷுவில் குத்தும் சிறு கல் போன்ற ஒரு எண்ணத்தை உருவாக்கியிருக்கிறது.ஏன் ?? இந்த சுய பரிசோதனை இவ்வளவு கடினமாக இருந்திருக்கத்தேவையில்லை ! வளங்களும் வாய்ப்புக்களும் குவித்த அந்நியநாட்டைவிட்டு நான் தாயகம் திரும்புகையில் கேட்க நேரிட்ட கருத்துக்கள் பெரும்பாலும் என் பயணத்தினை மறுபரிசீலனை செய்ய உந்தின.

"கண்ணா, உனக்கு ஏன்டா இப்படி போகுது புத்தி, உன்னோட அறிவுக்கு இங்க என்ன மதிப்பு. 5 வருஷத்துல முடிக்க வேண்டிய ரிசர்ச்டா நீ 4 1/2 வருஷத்துல தீஸிஸ் பேப்பரோட முடிச்சிட்டேன்னு சந்தோஷப்பட்டோமேடா, "பியூட்டிஃபுல் மைண்ட்" ஹீரோ போல மாறிடுவேன்னு பயந்தோம் இப்படி முதலுக்கே மோசம் பண்றியே!"

"கண்ணா ஐ டிட் நாட் எஃஸ்பெக்ட் திஸ் பிரம் யூ.நோயிங் யூ சின்ஸ் 7 ப்ளஸ் யியர்ஸ் ஐ பிலீவ் யூ கேன் டூ மச் மோர் வித் டைம் அண்டு ஆப்பர்சூனிடீஸ்.இஃப் யூ ஆர் கெலவர் எனஃப் யூ கேன் ஸ்டே ஹியர் அண்ட் அச்சீவ் மோர்.டோன்ட் லீவ் திஸ் லேன்ட் அஃப் ஆப்பர்சூனிடீஸ்”. இவற்றைக்கேட்ட என்னுள் எத்தனை ஆயிரம் போராட்டங்கள்!!

M.S முடிச்சிட்டு வந்திடறேன்-மா என்று பெட்டி தூக்கி கிளம்பிய நான், M.S முடித்து, PhD வரை சுதந்திரமாக செய்ய உந்திய இந்நாட்டில் கிடைத்த வாய்ப்புக்களையும், அவற்றால் வருங்காலத்தில் எனக்கு காத்திருந்த வளமான செல்வம் கொழிக்கும் வேலையையும் விட்டு தாய்நாடு திரும்ப ஏன் எண்ணினேன்??

"கண்ணா நீ எங்க கண்லேயே நிக்கறடா, எங்க கடைசி காலத்தில எங்களோட வந்து இருடாப்பா, எங்களுக்கு என்னமோ அந்த ஊரு சரிபடலே. ஏதோ காலைல ஒரு ஹிண்டு வோ தினமலரோ படிச்சோமா உன் மூஞ்சிய பார்த்து காலத்த கழிசோம்மான்னு இருப்போம்" என்ற அம்மாவின் கண்ணீரை காரணமாக்க முடியாது. நான் வெளிநாடு சென்றதிலிருந்தே கேட்கும் முகாரி தானே!
"நீ எது சரின்னு நினைக்கறியோ அதையே செய் கண்ணா. யாரு என்ன சொன்னாலும் கடைசி முடிவு உன்னதாத்தான் இருக்கனும்" என்று சிறு வயது முதலே கற்ப்பித்த தந்தையின் வார்த்தைகளை நினையாமல் வந்துவிட்டேனோ ??

"கண்ணா சும்மா மனச போட்டு குழப்பிக்காதே வரனும்ன்னு உனக்கு தோணிருக்கு வந்துட்டே, உன்னோட ஆசை படியே IISC, Bangalore – ல வேலையும் செய்யறே வை வொர்ரி பீ ஹாப்பி மேன்" என்று நண்பன் சொல்வதும் சரிதானோ?? மீண்டும் தொடக்க நிலைக்கே வந்துவிட்டேன் !

என்னைப்பாத்த சந்தோஷத்திலோ, வயோதிகத்தினாலோ சென்ற வார இருதியில் என் மடியிலேயே இறைவனடிச்சேர்ந்த தந்தையின் இழப்பால் மனம் வெகுவாகச்சோர்ந்து இன்று இப்படி யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

காலடி ஓசைக்கேட்டு திரும்பினால் என் தாயார் மாடிக்கு வந்தாள்.

"வாம்மா கூப்பிட்டிருக்கக்கூடாது, நீ மாடியெல்லாம் சும்மா ஏற கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லிருக்காங்கல்ல"

"போடா உக்கார்ந்தே இருக்காதேன்னும் தான் சொல்றாங்க. உன்ன காணமேன்னு தேடினேன் பார்த்தா, இங்க இருக்க சரி கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டிருப்போம்னு வந்தேன். என்னபா பலமான யோசனை?" என்றாள் என் தலையை கோதிக்கொண்டே, எப்போதும் என் சஞ்சலங்களை தீர்க்கும் வாஞ்சையான செயல் !

"ஒன்னும் இல்லம்மா சும்மாத்தான்" என்றேன் மனதினை உரைக்க முடியாமல்.

"ஹிம் கண்ணா உன்னை என்ன படுத்துதுன்னு எனக்கும் புரியுது. நீ வந்த நாள்லேர்ந்தே பார்த்திட்டு தானே இருக்கேன்.வசதியான வாழ்க்கைய விட்டுட்டோமோன்னு குழம்பறே இல்லியா. எனக்குத்தெரிஞ்சு நீ இப்பவும் உன்னோட கனவைத்தானே நிறைவேத்தறே, இன்னோருத்தருக்கு கல்வி சொல்லிக்கொடுக்கறது எவ்வளவு மேலானது இல்லியா?"

"அம்மா ப்ளீஸ் நான் ஏன் வந்தேன்னு ரிக்ரட் பண்ணலே ஆனா எது திரும்பி வர இன்ப்ளுயன்ஸ் பண்ணிச்சுன்னு தான் யோசிக்கறேன். ஐ வில் பீ பைன்."

"நல்லது கண்ணா, 28 வருஷமா உன்னை பாக்குறவ சொல்றேன். நீ என்னிக்குமே மத்தவங்க சொல்றத கேப்பேன்னாலும் முடிவு யோசிச்சு என்ன சரின்னு நினைக்கறியோ அதத்தான் செய்வே. உன் மனசுல இங்க வந்து சொல்லிக்கொடுக்கனும்ன்ற எண்ணம் எப்பவுமே வேரூன்றி இருந்ததுன்னு எனக்கு தெரியும். அதை இப்போ நிறைவேற்றி இருக்க. நானோ அப்பாவோ உன்ன எந்த விதத்திலேயும் கம்பல் பண்ணக்கூடாதுன்கிறதுல தெளிவா இருந்தோம்."

"அம்மா நீ இவ்ளோ ஸ்ட்ரைன் பண்ணிக்காதே. நானே இப்படித்தான் இருக்கனும்னு யோசிச்சிட்டிருந்தேன்."

"ஹிம் நீ கவனிச்சியான்னு தெரியலப்பா ஆனா உங்க அப்பா உடம்பு முடியாம இருந்தப்போ, நீ பக்கத்துல இருகேன்னு தெரிஞ்சதும் அவர் முகத்துல ஒரு நிம்மதி வந்தது.எங்களுக்கு இந்த வயசுல என்னப்பா வேணும் பணமா இல்ல என் பசங்க எனக்கு இருக்காங்கன்னு ஒரு திருப்தி. அதுவே ஒரு திடம் தெரியுமா?"

அம்மா பேசப்பேச திரை விலகினார்ப்போல் ஒரு தெளிவு. என் முடிவுகளைக்கொண்டே என்றும் நான் செயல் பட்டிருக்கிறேன். இப்போதைய என் வேலையும் என் தேர்வே. என்றும் ஒட்டாமல் இருந்த மேலை நாட்டில் என் தகுதிகளை வளர்த்துக்கொண்டு என் வழி வந்துவிட்டேன். யெஸ் ஐ டிட் வாட் ஐ ஃபெல்ட் வாஸ் ரைட் அன்ட் இட் வாஸ் ரைட்.காட் பிளஸ்!

புரிதலின் பலனாக அம்மாவைப்பார்த்து ஸ்நேகமாக புன்னகைத்தேன்.

மென்மையாக மயிலிறகைப்போல மீண்டும் ஓர் தலை வருடல். ஆத்மார்த்தமான அன்பின் வெளிப்பாடு !

My Experience With Bus

Every Person would have been on buses to either School/College/Office/MTC. I have experienced/recollected some momentous funny experiences while I travel by bus. I always cherished the idea of traveling by train. Not just because of the cozy factor involved but I feel when I travel by a train especially in upper berths, I am sleeping in a swing with the Train whistle being my lullaby (hmm wish I travel in a train right away: P)

Being a kid, I rarely had an opportunity to travel by bus to school but the little I did was during excursions where we use to enjoy singing songs, playing pranks on friends everything under stern supervision of our teachers. Even during such occasions we would sit by the windows and yell out at people riding bi-cycles “அண்ணா/ அக்கா வீல் சுத்துது வீல் சுத்துது” :P. We keep giggling while they stop to wonder what had happened to their vehicle.

College Bus travel remains one of the best moments of my life. Traveling for nearly 2 hours on a National Highway without the disruption of buzzing vehicles is a real pleasurable experience :)During first year we got the taste of ragging in bus when seniors asked us to sing/dance near the backseats while the staffs doze off in the front rows ;) But later we did find good friends among them and enjoyed playing antakshari, listening to cricket scores while traveling, trying to imitate staffs, chatting on silly topics umpteen number of times :P which ended up in we people being more skilled in handling group discussions :P

We even went to the extent of proving people it is no big deal completing ED (Engineering Drawing) work in bus ;) Travel made us more proficient in reading books in bus, understanding course contents ;) during semesters, and more importantly learning tips for preparation of quicker dishes for breakfast/lunch! Wonder how ?? Having to take bus at early morning(??) 7.00 am we forced to have breakfast in bus and we end up sharing simpler such recipes from our friends as well staff members :) . Brings back nice moments, friendships shared also with staff members which came in handy many a time ;)

Four years after college I did regret that I would miss my bus travel :)! But bang I found the most notorious gang to travel to training center ! I was skeptical for a while concerned about company for girly talks as I was the only girl in the bus during initial days but god save all my friends were so good that we all shared a perfect wavelength. Fact is our company buses operating in our routes never had company logos. All we had was a verrrrrrryyyy tiny note displaying route number. Adding to the agony for few weeks we had a different bus operating on each day. It was really dramatic how we would identify our bus. Ours being the second stop from the start we hardly had a person boarding at first stop. As we were four people in our stop we used to make each one standing in say 20 to 30 m distance at 4 points. First position where one could spot our bus(???) arrival would be decided based on the sheer sharpness of a person’s eye. If the first person spots/ guesses that a bus which might pick us approaches our stop, he would alert the rest of the gang and we all would move closer to ensure if it is our bus(??) and boarded it. If it wasn’t our bus (bad luck huh :( ) we all would resume our positions and the loop continued until we boarded the bus :) (All Smiles -> Target Accomplished). Even this procedure was quite enjoyable as it was only for initial days as we could establish a more connected network by then Thanks to the CUG plans offered :)

Till date bus travel makes me really happy and when you establish a good friendship it becomes more interesting. Just imagine this it is almost 9.00 pm on a Friday Evening :( and as always though you wish to leave early but you are forced to stay due to stiff deadlines :(. You complete your code bang at 8.55 pm and send a status mail to onsite and you are already on your heels to catch the last bus at 9.00 pm . But poor you struck up at last floor you quickly make a call to your friend (who is already in bus waiting for you to join him/her ) and ask them to stop the bus. You enter the elevator, press the floor button. Huh you wonder to see so many such poor souls like you on every floor. Yeah your BP level shoots up. You could see people biting nails, trying to make call to some bus-mate (yet another soul receiving curses for delaying the start ) very well knowing that they could not make one until they come outside the elevator. Like the final countdown of a rocket launch you wait for the lift doors to open. Seeesh !! You see everyone making a rush from the elevator pushing people with a sole aim of catching the bus. You then realize what it means to be goal-centric/what is the definition of Hawk Eye ;) I can also afford to say “ To Know the value of Milli Second ask a person who misses the bus in spite of displaying wonderful sprinting skills “ ;)

Ah! I bet this being the most thrilling moment than a One dayer where it is win/lose and here case being you making it to bus/missing :(. Try to watch out for such moments next time when you are in rush to catch last bus. It would be thrilling for the moment but I am sure it will be 100% relief when you make it to bus with a beaming smile stuck to your face as if you have made it to THE MOON :)

MTC Bus Travel is still more interesting experience. But Personally I am more allergic to morning travel by bus because of டிபன் பாக்ஸ் சூடு you experience from fellow travelers :P. But it is also lively as you get to see more interesting people. Wish everyone have such memorable experience with a safe journey!!