Should I or Shouldn’t I

I turned on my side to stay cuddled to Shyam. I asked him the same question again,”Shyam, Should I or Shouldn’t I “.I get to hear only a slight hmmm from him. This position of mine made me visualize the sweet reassuring smile of him even in his sleep. The same smile which made me have a second look at him even the very first instant I met him. The same smile which assured me before he went on to convince our parents, the same smile which ruled over my fear when we tied the nuptial knot.

Feeling the confines of his warmth, I start wondering how the magic of Shyam was bestowed on me. It all started 2 years back when I went on to work for a team in a new workplace far from my stay to which I can never imagine to drive. Cursing my manager for moving me to a team for a while which is completely new to me, I sat by the window seat of my office bus. Suddenly I heard a soft but deep male voice gesturing me to move my belonging so that he could take the seat next to me. Mesmerized by the magnificence of the voice, I almost dropped the book in my hand. With a gentle smile he bent down and handed John Grisham’s “THE INNOCENT MAN” to me. I could not stop wondering if this man is an innocent man as his smile echoes. I chuckled again at the thought of how I was drooling when I first saw him. Was it his smiling face held high in my favorite dark blue shirt? The slightest movement in me made Shyam tugging me closer to him.

It became a routine for us to sit close by every other day thereafter which started with a gentle head shake assuring the presence, proceeding to good morning wish, helping each other board bus on time later on to discussions about our job which grew to extents of mutually waiting to board bus based on work schedules. It never took us so long to realize that there was something beyond friendship happening between us. It was a wonderful feeling I had in my life realizing that there was someone close to my heart to whom I could blurt out whatever crap I think, who sensed slightest of my emotions and attended to it with utmost sensuality, on whom I was so possessive, mad and emotional about. My heart skipped beat if I missed every instant when I try reaching out to him and could not. There had been times when we went on arguing long , but long enough sensing the need to give importance to mutual feelings ,we ended up accepting what the other had suggested. Moments which still make me to relive them contentfully yet again.

“Enough of day dreaming sweetheart .It time for us to get ready to office” I hear Shyam whisper gently in my ears. Such simple acts of him make me crazy about him. I still wonder how like a magician he is able to revitalize all senses of mine drawing my attention only to him. As I carry out my daily chores I remember how I had blurted out to him during our earlier days “Shyam do you realize how you drive me crazy?” He gently pulled me towards him looking through my eyes and ended up saying “Aishu, you give words to your feeling but I relish believing it dear!”

Since the day I have been closer to Shyam, I have look forward to him for any major decision. Though I was so close to my parents I never gathered enough confidence to explain to them about Shyam. I feared that I could not take rejection from them in any form concerning me and Shyam. It was he who again gave me enough confidence and made me open up to them and make them understand what I actually felt. God bless everything worked out fine and we were blessed to take up the journey of life together. It was with this thought I had asked Shyam yesterday about his views on the suggestion by geetha. But I never could understand what he really felt. His face was impassive and the look in his eyes never conveyed anything to me as it usually does. First time since I met Shyam, I felt a sudden chill rise in my stomach. He was so alien to me.

With racing thoughts in my mind, I had been getting ready to work just like a robot. A word was never uttered in reply to my question except the hmmm. Silence between us was relished many a times but this silence was quite haunting. An air of uneasiness was passing which made it more difficult to handle. I felt like screaming at top of my voice “Shyam please end this. I could not take more. Say yes or no. Let us not proceed any further like this. It hurts badly. It hurts deeply.”

Silently he had his breakfast and when he was about to leave picking up his laptop bag he turned around to look at me. My face being an absolute reflex of my mind relayed my thoughts to him. He opened up his hands and gave the same reassuring smile. What more could I ask for? I ran to the warm confines of his arms and held him close to me. He immersed his head the crook of my neck and made me feel his warm breath which conveyed his love for me. Sensing my tears, Gently pressing his lips against my forehead his voice was sounding like a velvet cloth rubbing its softness against me, “Aishu Sorry dear It took me so long to reply to you but I wanted it to sound convincing .“I stopped him mid way and asked him “So you found a reply convincing enough for me is it now tell me Should I or Shouldn’t I “.

Drawing me closer to him he looked me into my eyes, an act which generally conveys thousands in an instant, he said “Aishu, you generally blog on varied topics, write stories be it of any genre but why should you write our own story? Let others be aware of the one liner You and I met, became friends, shared interests in common, fell in love and got married. Why give them every specifics of it as a story? Even though your words would convey the apt feelings I don’t think ours should be a story to be blogged because,”

“Because” I ask provocatively unable to hide my curiosity. Smiling though his eyes he replied “Because stories have a start and an end ours can never have an end. You and I will love each other forever!” Wanting to show my jubilation I hugged him closer radiating my feelings and I could in turn comprehend the reciprocation from Shyam too!

P.S: This Story is dedicated to my dear blogger friends who are together stepping into a new phase of life! Wishing them to have the permanent Masks of joy experiencing Ecstasy re-lived moments.

கோலங்கள்

என்னங்க எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க ?? இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள் !

என்னடா ஏதோ சீரியல் தலைப்பை போட்டு மொக்கையான்னு நினைக்காதீங்க . இது ஒரு ‘Character Analysis” போன்ற முயற்சி. (ஹை என்ன ரொம்ப நாளா காணோம்னு கேட்டா இப்படி தொடருக்காக “Character Observation”-ன்னு சமாளிக்கலாம் போல ;) )

நம்மை சுத்தி நிறைய மக்கள் இருக்காங்க ஒவ்வொருத்தரும் ஒரு விதம். கோலங்கள் பல விதம் போல மனிதர்களும்,பல விதமான குணங்களை கொண்டவர்கள் தான் இல்லியா. ஒரு சில சம்பங்கள் அதில சில விதமான மனிதர்களின் நினைவை நமக்குள்ளே எப்பவுமே தங்க வைக்கும்.

சிலர் ஒவ்வொரு இன்ஸ்டன்ஸ– ல பிஹேவ் பண்ணது நம்மை மிக கவர்ந்திருக்கும். அப்படி நம்மை கவர்ந்த தருணங்களை மற்றவருடனும் பகிர்ந்துப்போம்.அப்படி நான் ரசிக்கப்பெற்ற தருணங்களை உங்களோட பகிர்ந்துக்க ஆவல் !

எங்க காலேஜ்ல படிக்கும்போது நடந்த சுவையான சம்பவம். முதல் நாள் காலேஜ் எல்லாரும் ஒரு வித டென்ஷன் கலந்த எதிப்பார்ப்போட கிலாஸ்-ல ஒக்காந்திருந்தோம். எப்பக்கத்திலே ஒரு ஆந்திரா பொண்ணு எல்லாரும் தமிழ்ல பேசறத பார்த்து மிரண்டு போயிருந்தா. சரி நாமளும் ஒரு மொழி கத்துகிட்ட மாதிரி இருக்கும்ன்னு, அவளுக்கு டிரான்ஸ்லேட்டர் வேலைய ஏத்துக்கிட்டேன். அப்பத்தான் நாம பேசும் போது சார்/மேம் கேட்டா கூட அவளுக்கு புரியவெக்கறேன்ன்னு சொல்லி தப்பிக்கலாமே :P .

இப்படி நானும் அவளும் பேசிட்டிருக்கும் போது கெமிஸ்டிரி கிலாஸ் வந்தது. எங்க சார் கிலாசுக்கு வந்தவுடனே,

சார்: "பாருங்க நான் ரொம்ப ஸ்டிரிக்ட் நான் கிலாஸ் எடுக்கும் போது, யாராவது பேசினா பிடிக்காது.பனிஷ்மென்ட் எல்லாம் சிவியரா இருக்கும்" .அப்படி இப்படின்னு மிரட்டிட்டு ஏதோ போர்டல ஒரு துண்டு பேப்பர பார்த்து எழுதிட்டு இருந்தாரு.

நான் உடனே எப்பக்கத்துல இருந்தவளுக்கு "Don’t talk else he will punish” எழுதிட்டு நோட்ஸ் எடுக்கறாமாதிரி ஒக்கார்ந்துகிட்டேன்.

அப்போ திடீர்ன்னு டமால்ன்னு ஒரு சத்தம். பார்த்தா நம்ம ஃபிரண்டு பாக்ஸை கீழ போட்டிட்டாங்க! சார் கைல இருந்த பேப்பர் பறந்து அவருக்கு கண்டினியூட்டி மிஸ் ஆகிடுச்சு. டென்ஷனா அவரு போர்டு பக்கம் திரும்பி நின்னுகிட்டே ,

சார்: “போடு போடு என் தலை மேல போடு”ன்னாரு.

நாங்க எல்லாம் பயந்துப்போய் முழிச்சுட்டிருந்தப்போ, என் பக்கத்துல இருந்த பொண்ணு சடார்னு,

ஆ.பொ: "Sir I cannot understand Tamil, can you please explain in English” ன்னா.

சார்: [???!!!]

ஒரு நிமிஷம் அமைதியா இருந்த் கிலாஸ் அலை அடிச்ச மாதிரி சார் உள்பட சிரிச்சிதுன்னு நான் சொல்லத்தேவையில்லை :)

நாங்க கடைசி வருஷம் படிக்கும் போது, எங்களுக்கு ஒரு கிலாஸ் எங்க HOD எடுப்பாங்க. அவங்க வெளிப்படையா ஸ்டிரிக்ட் மாதிரி சொல்லாட்டியும், அவங்க கிலாஸ் எடுத்த முறையும் அவங்க அப்ரோச்சும் யாருமே அவங்க கிளாஸை கட் பண்ண மாட்டாங்க. அவங்களுது எப்போதும் முதல் வகுப்பாத்தான் இருக்கும். ஒரு நாள் அவங்க படு சுவாரஸிமா நெட்வர்க்ஸ் பத்தி சொல்லிட்டுருந்தாங்க.அப்போ திடீர்னு ஒரு குறட்டை சத்தம் . பார்த்தா ஒரு பையன் கடைசி பென்சுல தூங்கிட்டிருந்தான். எங்க மேடம் கொஞ்சம் டென்ஷன் ஆனாலும் அவன எழுப்பி

"ஹெல்லோ எங்க இருக்க நீ ஹிம்ம்ம் "ன்னு கேட்டாங்க. அவனோ மெதுவா எழுந்து

"யெஸ் மேம் நான் தாம்பரத்துலத்தான் இருக்கேன்" ன்னான். ஒரு நிமிஷம் அவங்களுக்கு , இவன் நக்கல் அடிக்கறானன்னே சந்தேகம் . ஆனா அவன் பதில நாங்க கேட்டு சிரிச்சதப்பார்த்திட்டு, அவங்களும் சிரிச்சிட்டு,அவன ஒக்கார சொல்லிட்டாங்க .

இன்னிக்கும் நாங்க காலேஜ் பத்தி பேசும் போது மறக்காம நினைச்சு சிரிக்கும் சம்பவங்கள் இது இரண்டும். இப்படி பல சுவாரஸ்மான சம்பவங்களின் தொகுப்பாவே இத்தொடர் அமையும்.

Certified Blogger

You want to know how you can get a status of Certified Blogger. Wonder how a blogger can be classified as Certified or not? Key to the question can be derived from the below conversation of a group of “OMR Cousins”. Have you started wondering who they are I can tell you it is most simple. Group of people who are related personally, who communicate through mails/chats/mobile though being on the same stretch of a road while they as well share code snippets occasionally but forwards regularly and draw out plans for their monthly day out sorry monthly evening out through the above referred means of communication.

It was once during such an evening out that I acquired the gyan of how one can transform to a CERTIFIED BLOGGER! Let us assume it was a group of 6 people rads, sow, vas, srivi, rags and rams! On a pleasant Friday evening (should be right its weekend buddy) all 5 of us got to meet in a chat shop following the typical custom of tasting (!!!!) other’s order first rather than yours.

While everyone was busy pursuing the fight between their respective ;) hand and mouth, sow suggested we got to do something innovative for our kutti cousin’s (thought they are in college we feel they are still young) bday celebrations during the annual family meet. And the crux of the conversation was,

Sow: hey people we got to do something different people rather than the usual cake, cream make up, gifts stuff.

Rags: hey sow, do you then plan to drop the cake idea this time?? I bet it is the funniest part, how nice to see our younger cousins having a nice makeover with that.

Srivi: Rags, we both had a chat yesterday its when we thought we will some think more interesting apart from the usual chattar-battar.

I chipped in to play my part, “I have an idea. Why don’t we have something like a dumb c where we mimic like a person and when the group identifies who it is, we can send him/her on to the stage. Would be total fun. Our Bada people can also join in.

Rads: hey yeah that sounds good. Can we have something else like say we use some pictures drawn to identify the person?

Vas: People why go for hard copies yaar lets try to have a Presentation. See I am not the typical BA guy here

Sow: Why u give a disclaimer vas? You sound so everywhere. But I should say it’s a nice idea too. (Smirk).

Rads: Hmm yeah I have a plan! You see rams is into blogging these days and she says she wanted to pursue it seriously. So we can have her write few lines about a person and have them on to a presentation. Once the group who it is, we can invite him/her on to the stage.

Seriously tasting my Aloo paratha I never realized that I was being dragged on to this. Seeing the puzzled look on my face my BA cousin chipped in to convince me.”I seriously feel rads idea is cool. You have been blogging for quite some time and I have never seen a poem posted in your page (not sure if he had read my blog either once but I believe his management skills helped him concluding things here :P). Why don’t you try one for this reason? It is a win-win situation. You get a post for your blog and a novel idea for our celebration. As a hidden benefit you earn the status of a Certified Blogger. The Logic is straight here, you need to have atleast a story and a poem hosted in your blog and so when you have this posted, you earn the status don’t you??”

Following his explanation a round cheer was in vas’s favor and to ensure I work on my task a cheer was in my favor too :D. Hence was coined a new term “Certified Blogger”. Below are the 4 different sets of lines on each of our kutti cousins I presented from my side. Seed is sown so watch out guys you might experience reading posts with verses tagged as poem not bothering if qualify to be so :P

Damsels

She is sweetly called Krits
Coz she is sharp at her wits
She might appear laid back
But she never faces set back
As you get to meet (her)
You realize she is a budding poet!!

She resembles an actress
Truly at heart a real princess
She is good at art, making
Pieces which steals your heart
As she goes her way
Everyone be happy merrily her lips pray!!

She is a Cute damsel
Talking to her jubilance is what you feel
Gracious is her dance
Impresses you at first instance
Befriends you with her sweet temperament
Smile stuck to her face is permanent!!

She is our Little Pony
Who could bet Dhoni
Though not Physically
But of Course Athletically
Up the Air she Soars
Cheered by ecstatic roars!!

திரை

வெண்பஞ்சு மேகங்களுக்கு நடுவே, நாண்ப் பூட்டிய வில்லிருந்து புறப்பட்ட அம்பு போல,சீரிப்பாயும் விமானத்தை வெறித்து நோக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன். நான் தாயகம் திரும்பி மாதங்கள் இரண்டு உருண்டோடிவிட்டது.

காட்ஃபாதர் கதையில் வருவது போல நான் தாயகம் திரும்பியது ஷுவில் குத்தும் சிறு கல் போன்ற ஒரு எண்ணத்தை உருவாக்கியிருக்கிறது.ஏன் ?? இந்த சுய பரிசோதனை இவ்வளவு கடினமாக இருந்திருக்கத்தேவையில்லை ! வளங்களும் வாய்ப்புக்களும் குவித்த அந்நியநாட்டைவிட்டு நான் தாயகம் திரும்புகையில் கேட்க நேரிட்ட கருத்துக்கள் பெரும்பாலும் என் பயணத்தினை மறுபரிசீலனை செய்ய உந்தின.

"கண்ணா, உனக்கு ஏன்டா இப்படி போகுது புத்தி, உன்னோட அறிவுக்கு இங்க என்ன மதிப்பு. 5 வருஷத்துல முடிக்க வேண்டிய ரிசர்ச்டா நீ 4 1/2 வருஷத்துல தீஸிஸ் பேப்பரோட முடிச்சிட்டேன்னு சந்தோஷப்பட்டோமேடா, "பியூட்டிஃபுல் மைண்ட்" ஹீரோ போல மாறிடுவேன்னு பயந்தோம் இப்படி முதலுக்கே மோசம் பண்றியே!"

"கண்ணா ஐ டிட் நாட் எஃஸ்பெக்ட் திஸ் பிரம் யூ.நோயிங் யூ சின்ஸ் 7 ப்ளஸ் யியர்ஸ் ஐ பிலீவ் யூ கேன் டூ மச் மோர் வித் டைம் அண்டு ஆப்பர்சூனிடீஸ்.இஃப் யூ ஆர் கெலவர் எனஃப் யூ கேன் ஸ்டே ஹியர் அண்ட் அச்சீவ் மோர்.டோன்ட் லீவ் திஸ் லேன்ட் அஃப் ஆப்பர்சூனிடீஸ்”. இவற்றைக்கேட்ட என்னுள் எத்தனை ஆயிரம் போராட்டங்கள்!!

M.S முடிச்சிட்டு வந்திடறேன்-மா என்று பெட்டி தூக்கி கிளம்பிய நான், M.S முடித்து, PhD வரை சுதந்திரமாக செய்ய உந்திய இந்நாட்டில் கிடைத்த வாய்ப்புக்களையும், அவற்றால் வருங்காலத்தில் எனக்கு காத்திருந்த வளமான செல்வம் கொழிக்கும் வேலையையும் விட்டு தாய்நாடு திரும்ப ஏன் எண்ணினேன்??

"கண்ணா நீ எங்க கண்லேயே நிக்கறடா, எங்க கடைசி காலத்தில எங்களோட வந்து இருடாப்பா, எங்களுக்கு என்னமோ அந்த ஊரு சரிபடலே. ஏதோ காலைல ஒரு ஹிண்டு வோ தினமலரோ படிச்சோமா உன் மூஞ்சிய பார்த்து காலத்த கழிசோம்மான்னு இருப்போம்" என்ற அம்மாவின் கண்ணீரை காரணமாக்க முடியாது. நான் வெளிநாடு சென்றதிலிருந்தே கேட்கும் முகாரி தானே!
"நீ எது சரின்னு நினைக்கறியோ அதையே செய் கண்ணா. யாரு என்ன சொன்னாலும் கடைசி முடிவு உன்னதாத்தான் இருக்கனும்" என்று சிறு வயது முதலே கற்ப்பித்த தந்தையின் வார்த்தைகளை நினையாமல் வந்துவிட்டேனோ ??

"கண்ணா சும்மா மனச போட்டு குழப்பிக்காதே வரனும்ன்னு உனக்கு தோணிருக்கு வந்துட்டே, உன்னோட ஆசை படியே IISC, Bangalore – ல வேலையும் செய்யறே வை வொர்ரி பீ ஹாப்பி மேன்" என்று நண்பன் சொல்வதும் சரிதானோ?? மீண்டும் தொடக்க நிலைக்கே வந்துவிட்டேன் !

என்னைப்பாத்த சந்தோஷத்திலோ, வயோதிகத்தினாலோ சென்ற வார இருதியில் என் மடியிலேயே இறைவனடிச்சேர்ந்த தந்தையின் இழப்பால் மனம் வெகுவாகச்சோர்ந்து இன்று இப்படி யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

காலடி ஓசைக்கேட்டு திரும்பினால் என் தாயார் மாடிக்கு வந்தாள்.

"வாம்மா கூப்பிட்டிருக்கக்கூடாது, நீ மாடியெல்லாம் சும்மா ஏற கூடாதுன்னு டாக்டர் சொல்லிருக்காங்கல்ல"

"போடா உக்கார்ந்தே இருக்காதேன்னும் தான் சொல்றாங்க. உன்ன காணமேன்னு தேடினேன் பார்த்தா, இங்க இருக்க சரி கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டிருப்போம்னு வந்தேன். என்னபா பலமான யோசனை?" என்றாள் என் தலையை கோதிக்கொண்டே, எப்போதும் என் சஞ்சலங்களை தீர்க்கும் வாஞ்சையான செயல் !

"ஒன்னும் இல்லம்மா சும்மாத்தான்" என்றேன் மனதினை உரைக்க முடியாமல்.

"ஹிம் கண்ணா உன்னை என்ன படுத்துதுன்னு எனக்கும் புரியுது. நீ வந்த நாள்லேர்ந்தே பார்த்திட்டு தானே இருக்கேன்.வசதியான வாழ்க்கைய விட்டுட்டோமோன்னு குழம்பறே இல்லியா. எனக்குத்தெரிஞ்சு நீ இப்பவும் உன்னோட கனவைத்தானே நிறைவேத்தறே, இன்னோருத்தருக்கு கல்வி சொல்லிக்கொடுக்கறது எவ்வளவு மேலானது இல்லியா?"

"அம்மா ப்ளீஸ் நான் ஏன் வந்தேன்னு ரிக்ரட் பண்ணலே ஆனா எது திரும்பி வர இன்ப்ளுயன்ஸ் பண்ணிச்சுன்னு தான் யோசிக்கறேன். ஐ வில் பீ பைன்."

"நல்லது கண்ணா, 28 வருஷமா உன்னை பாக்குறவ சொல்றேன். நீ என்னிக்குமே மத்தவங்க சொல்றத கேப்பேன்னாலும் முடிவு யோசிச்சு என்ன சரின்னு நினைக்கறியோ அதத்தான் செய்வே. உன் மனசுல இங்க வந்து சொல்லிக்கொடுக்கனும்ன்ற எண்ணம் எப்பவுமே வேரூன்றி இருந்ததுன்னு எனக்கு தெரியும். அதை இப்போ நிறைவேற்றி இருக்க. நானோ அப்பாவோ உன்ன எந்த விதத்திலேயும் கம்பல் பண்ணக்கூடாதுன்கிறதுல தெளிவா இருந்தோம்."

"அம்மா நீ இவ்ளோ ஸ்ட்ரைன் பண்ணிக்காதே. நானே இப்படித்தான் இருக்கனும்னு யோசிச்சிட்டிருந்தேன்."

"ஹிம் நீ கவனிச்சியான்னு தெரியலப்பா ஆனா உங்க அப்பா உடம்பு முடியாம இருந்தப்போ, நீ பக்கத்துல இருகேன்னு தெரிஞ்சதும் அவர் முகத்துல ஒரு நிம்மதி வந்தது.எங்களுக்கு இந்த வயசுல என்னப்பா வேணும் பணமா இல்ல என் பசங்க எனக்கு இருக்காங்கன்னு ஒரு திருப்தி. அதுவே ஒரு திடம் தெரியுமா?"

அம்மா பேசப்பேச திரை விலகினார்ப்போல் ஒரு தெளிவு. என் முடிவுகளைக்கொண்டே என்றும் நான் செயல் பட்டிருக்கிறேன். இப்போதைய என் வேலையும் என் தேர்வே. என்றும் ஒட்டாமல் இருந்த மேலை நாட்டில் என் தகுதிகளை வளர்த்துக்கொண்டு என் வழி வந்துவிட்டேன். யெஸ் ஐ டிட் வாட் ஐ ஃபெல்ட் வாஸ் ரைட் அன்ட் இட் வாஸ் ரைட்.காட் பிளஸ்!

புரிதலின் பலனாக அம்மாவைப்பார்த்து ஸ்நேகமாக புன்னகைத்தேன்.

மென்மையாக மயிலிறகைப்போல மீண்டும் ஓர் தலை வருடல். ஆத்மார்த்தமான அன்பின் வெளிப்பாடு !

My Experience With Bus

Every Person would have been on buses to either School/College/Office/MTC. I have experienced/recollected some momentous funny experiences while I travel by bus. I always cherished the idea of traveling by train. Not just because of the cozy factor involved but I feel when I travel by a train especially in upper berths, I am sleeping in a swing with the Train whistle being my lullaby (hmm wish I travel in a train right away: P)

Being a kid, I rarely had an opportunity to travel by bus to school but the little I did was during excursions where we use to enjoy singing songs, playing pranks on friends everything under stern supervision of our teachers. Even during such occasions we would sit by the windows and yell out at people riding bi-cycles “அண்ணா/ அக்கா வீல் சுத்துது வீல் சுத்துது” :P. We keep giggling while they stop to wonder what had happened to their vehicle.

College Bus travel remains one of the best moments of my life. Traveling for nearly 2 hours on a National Highway without the disruption of buzzing vehicles is a real pleasurable experience :)During first year we got the taste of ragging in bus when seniors asked us to sing/dance near the backseats while the staffs doze off in the front rows ;) But later we did find good friends among them and enjoyed playing antakshari, listening to cricket scores while traveling, trying to imitate staffs, chatting on silly topics umpteen number of times :P which ended up in we people being more skilled in handling group discussions :P

We even went to the extent of proving people it is no big deal completing ED (Engineering Drawing) work in bus ;) Travel made us more proficient in reading books in bus, understanding course contents ;) during semesters, and more importantly learning tips for preparation of quicker dishes for breakfast/lunch! Wonder how ?? Having to take bus at early morning(??) 7.00 am we forced to have breakfast in bus and we end up sharing simpler such recipes from our friends as well staff members :) . Brings back nice moments, friendships shared also with staff members which came in handy many a time ;)

Four years after college I did regret that I would miss my bus travel :)! But bang I found the most notorious gang to travel to training center ! I was skeptical for a while concerned about company for girly talks as I was the only girl in the bus during initial days but god save all my friends were so good that we all shared a perfect wavelength. Fact is our company buses operating in our routes never had company logos. All we had was a verrrrrrryyyy tiny note displaying route number. Adding to the agony for few weeks we had a different bus operating on each day. It was really dramatic how we would identify our bus. Ours being the second stop from the start we hardly had a person boarding at first stop. As we were four people in our stop we used to make each one standing in say 20 to 30 m distance at 4 points. First position where one could spot our bus(???) arrival would be decided based on the sheer sharpness of a person’s eye. If the first person spots/ guesses that a bus which might pick us approaches our stop, he would alert the rest of the gang and we all would move closer to ensure if it is our bus(??) and boarded it. If it wasn’t our bus (bad luck huh :( ) we all would resume our positions and the loop continued until we boarded the bus :) (All Smiles -> Target Accomplished). Even this procedure was quite enjoyable as it was only for initial days as we could establish a more connected network by then Thanks to the CUG plans offered :)

Till date bus travel makes me really happy and when you establish a good friendship it becomes more interesting. Just imagine this it is almost 9.00 pm on a Friday Evening :( and as always though you wish to leave early but you are forced to stay due to stiff deadlines :(. You complete your code bang at 8.55 pm and send a status mail to onsite and you are already on your heels to catch the last bus at 9.00 pm . But poor you struck up at last floor you quickly make a call to your friend (who is already in bus waiting for you to join him/her ) and ask them to stop the bus. You enter the elevator, press the floor button. Huh you wonder to see so many such poor souls like you on every floor. Yeah your BP level shoots up. You could see people biting nails, trying to make call to some bus-mate (yet another soul receiving curses for delaying the start ) very well knowing that they could not make one until they come outside the elevator. Like the final countdown of a rocket launch you wait for the lift doors to open. Seeesh !! You see everyone making a rush from the elevator pushing people with a sole aim of catching the bus. You then realize what it means to be goal-centric/what is the definition of Hawk Eye ;) I can also afford to say “ To Know the value of Milli Second ask a person who misses the bus in spite of displaying wonderful sprinting skills “ ;)

Ah! I bet this being the most thrilling moment than a One dayer where it is win/lose and here case being you making it to bus/missing :(. Try to watch out for such moments next time when you are in rush to catch last bus. It would be thrilling for the moment but I am sure it will be 100% relief when you make it to bus with a beaming smile stuck to your face as if you have made it to THE MOON :)

MTC Bus Travel is still more interesting experience. But Personally I am more allergic to morning travel by bus because of டிபன் பாக்ஸ் சூடு you experience from fellow travelers :P. But it is also lively as you get to see more interesting people. Wish everyone have such memorable experience with a safe journey!!